İkisini Aynı Anda Yapmak Üzerine Kişisel Bir Yolculuk
 |
| image created by chatgpt |
Hayatımın bir döneminde, sabahları kod yazarak, öğleden sonraları parkta oyuncak kamyon peşinde koşarak geçireceğim aklıma gelmezdi. Ama şimdi, bu iki dünya arasında dengede kalmaya çalışıyorum: Yazılım geliştirmeyi öğrenmeye çalışan bir anne olmak.
Bu yazı, bir başarı hikâyesi değil. Daha çok, inişleri çıkışlarıyla, pes etmeye yaklaştığım günleri ve minicik başarılarla tekrar ayağa kalktığım anları içeren bir yolculuk.
2019: Yazılıma İlk Adım
Yazılım öğrenmeye 2019 yılında başladım. O dönem bekardım, özel bir bankada çalışıyordum. Hayat daha sade, zaman daha esnekti. Odaklanma şansım yüksekti ama bu, süreci kolaylaştırmadı.
Çünkü bankacılık, dışarıdan göründüğü kadar sistemli bir iş değildi benim için. Yoğun tempo, müşteri baskısı, yüksek stres seviyeleri derken, işten sonra kendimi bambaşka — üstelik hiç bilmediğim — bir dünyada öğrenmeye çalışırken buldum: Yazılım dünyası.
Kodlar, döngüler, hatalar… Bazen anlamadan uyguluyordum, bazen saatlerce takılıp kalıyordum. Ama yine de içimde bir ses bu dünyaya ait olabileceğimi fısıldıyordu.
Okul ve Kod Arasında
Yıllar içinde öğrendiklerimi bir çerçeveye oturtmak ve ileride bir firmada çalışma fırsatım olursa diplomam da hazır olsun diye bir karar aldım.
Ve bu ay, Haziran 2025’te, Atatürk Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Web Tasarımı ve Bilgisayar Programcılığıbölümünden mezun oldum.
Anne olduktan sonra bu bölümü tamamlamak da başlı başına bir mücadeleydi. Ama başardım. Her sınavı gece uykusuzluğuyla, çocuk oyunları arasındaki saatlerde çalışarak verdim.
Kod mu, Ev mi, Çocuk mu? Günün 24 Saat Olduğunu Kim Söyledi?
Şimdi annelikle birlikte bu yolculuk bambaşka bir hal aldı. Ama yalnızca annelik değil, evin idaresi de bu denklemin içinde.
Sabah 07.30. Oğlum uyanıyor. Daha gözümü açmadan, “Anneee hadi kalk!” sesiyle güne başlıyorum. Hemen kahvaltı hazırlanıyor, mutfak toparlanıyor, bir yandan da oğlumla oyun oynanıyor. Belki kısa bir çizgi film molası verirken mutfağa koşup bulaşıkları yerleştiriyorum. Derken çamaşır makinesinden sinyal sesi geliyor. Gün başlıyor ama nedense hiç bitmeyecek gibi hissediliyor.
Saat 10.00 gibi ev toparlanmış, çocuk oyuna dalmış olursa… belki 20 dakikalık bir kodlama aralığı yakalayabiliyorum. Ama bu bile şansa bağlı. Günün kod yazılabilecek kısmı genellikle onun öğle uykusuna denk geliyor (eğer o gün gerçekten uyursa). Ya da akşam eşim eve geldiğinde kısa bir pencere açılıyor.
Ama bu zamanlar ne kadar “odaklı” geçiyor dersen, dürüst olayım: her zaman değil. Çünkü zihnimde hep bir yapılacak listesi var:
“Akşam ne pişecek? Çamaşırlar kurudu mu? Oğlum bugün dışarı çıktı mı? Uygulamadaki bug neydi?”
Yani gün içinde gerçekten “bana ait” zaman dilimi çok dar.
Yine de… pes etmiyorum.
En Zorlandığım Anlar
- Kod yazarken oğlumun gelip bilgisayarımın tuşlarına vurması 🤭
- Tam çözüm yolunu bulmuşken ağlayarak uyanması 🥲
- Uykusuz geçen gecelerin ardından derleyici hatasına takılı kalmak.
- Herkes ilerlerken benim yerimde sayıyormuşum gibi hissetmek.
- Bir yandan proje geliştirip, diğer yandan sınavlara çalışmak.
Ve tabii bir de “Sen şimdi bir şeyler mi öğreniyorsun? Ama çocuk da var…” gibi hafife alan cümleler.
Vazgeçmedim Çünkü…
Her seferinde tekrar başlama gücünü buldum. Bazen sadece 15 dakika ayırabildim. Ama ayırdım.
- Kod okumak için kendi not defterimi oluşturdum.
- Öğrendiklerimi küçük blog yazılarına dönüştürdüm.
- Uygulama fikrimi yavaş yavaş hayata geçirmeye başladım.
- Oğlumla İngilizce oyunlar yaparak hem onunla vakit geçirdim hem kendimi geliştirdim.
- Okulumu bitirdim. Yeni projelere dair hayallerim hâlâ canlı.
Çünkü yazılım öğrenmek, bana sadece iş değil, kendime ait bir alan sundu.
Diğer Annelere Birkaç Not
Eğer sen de bir yandan anne olup bir yandan yazılıma (ya da başka bir alana) zaman ayırmaya çalışıyorsan:
- Kendini küçümseme. Günde 10 dakika bile öğrenmek büyük bir şey.
- Mükemmeliyetçilik tuzağına düşme. Bazen sadece “yapmak” yeterlidir.
- Destek iste. Eşinden, ailenden, çevrenden.
- Motivasyon kaynakları yarat. Kendine küçük hedefler koy.
Sen bu yolculuğu tek başına yürümüyor olabilirsin. Ben de hâlâ yoldayım.
Özetle: “Ben Buradayım!”
Bu yazı, bir geri dönüş yazısı. Medium’da, kodlarda, annelikte… ben hâlâ buradayım. Ve yazmaya, üretmeye, öğrenmeye devam ediyorum.
Eğer sen de hem ebeveynlik hem öğrenme yolculuğunda kaybolmuş hissediyorsan, yalnız değilsin.
Takipte kal. Çünkü bundan sonra daha fazla yazı, daha çok deneyim ve belki birlikte çıkacağımız yeni yollar var.
Teşekkür ederim.
Selin.
